Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Łowiczu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 maja 2018 roku

Sąd Rejonowy w Łowiczu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Kwiecień - Motylewska

Protokolant: Tomasz Radkiewicz, Jolanta Malka,

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 stycznia 2018 roku, 19 marca 2018 roku, 23 marca 2018 roku,23 kwietnia 2018 roku

sprawy : D. K.

syna E. i J. zd. P.

urodz. (...) w Ł.

oskarżonego o to , że: w okresie czasu od 11 lipca 2016 roku do 05 czerwca 2017 roku w miejscowości (...),pow. (...), woj. (...) dokonał przywłaszczenia powierzonych części i podzespołów samochodowych o wartości 6.000 złotych od samochodu marki R. (...) na szkodę R. S. (1),

- tj. o czyn z art. 284§2 kk

Orzeka:

1.  Uznając , iż czyn oskarżonego D. K. polegał na tym, że w okresie czasu od 11 lipca 2016 roku do 05 czerwca 2017 roku w miejscowości (...),pow. (...), woj. (...) dokonał przywłaszczenia powierzonych części i podzespołów samochodowych o wartości co najmniej 3.335 ( trzy tysiące trzysta trzydzieści pięć) złotych od samochodu marki R. (...) na szkodę R. S. (1) i jest określony w art. 284§2 kk, na podstawie art. 66§1 i 2 kk, art. 67§1 kk postępowanie karne w stosunku do oskarżonego D. K. warunkowo umarza na okres próby wynoszący 1 ( jeden) rok;

2.  Na podstawie art. 67§3 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek uiszczenia nawiązki w kwocie 500 ( pięćset) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

3.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 500 ( pięćset) złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów sądowych, w pozostałym zakresie obciążając nimi Skarb Państwa;

Sygn. akt II K 593/17

UZASADNIENIE

W czerwcu 2015 r. pokrzywdzona R. S. (1) miała wypadek komunikacyjny samochodem R. (...) o nr rej. (...) rok produkcji, nr VIN: (...). Po zdarzeniu wrak samochodu został odprowadzony na posesję w P. nr 7 należącą do matki pokrzywdzonej i D. K., za zgodą matki pokrzywdzonej, jak również za zgodą oskarżonego. Na terenie nieruchomości położonej w P. nr 7 wraz z matką pokrzywdzonej mieszka również rodzeństwo pokrzywdzonej – bracia D. K. i R. K. oraz siostra E. K.. Po uzyskaniu zgody od banku samochód został zezłomowany. W październiku 2015 r. szkielet auta został zabrany przez lawetę na złom, zaś wymontowane części pojazdu zostały złożone w garażu na posesji w (...) za zgodą D. K.. W załadunku wraku na lawetę pomagał sąsiad R. O.. Pokrzywdzona miała zamiar sprzedać części od samochodu, by odzyskać choć część pieniędzy. W demontażu części od auta pomagał R. K. będący z zawodu mechanikiem samochodowym. Części te były złożone w komórce pomiędzy garażem, a stodołą i były to: silnik, skrzynia biegów, przednie fotele, tylna kanapa, drzwi (4 sztuki), bak, przednia i tylna belka zawieszenia, deska rozdzielcza.

(k. 21, 65-66 – zeznania R. S. (1), k. 35v – zeznania E. S. (1), k. 39v, 67 – zeznania R. K., k. 51 – wyjaśnienia oskarżonego, k. 28 – dokumentacja fotograficzna, k. 3-19 – dokumentacja odnośnie samochodu R. (...) o nr rej. (...))

Oskarżony jest skonfliktowany z pokrzywdzoną na tle majątkowym. Przyczyną tegoż konfliktu jest spadek po ojcu oskarżonego i pokrzywdzonej.

(k. 21 – zeznania R. S. (1), k. 64v – wyjaśnienia oskarżonego)

R. S. (1) z mężem zrobili zdjęcia zdemontowanych części od samochodu i zamieścili w internecie ofertę sprzedaży poszczególnych części auta. W dniu 11 lipca 2016r. małżonkowie R. i E. S. (2) udali się do Popowa z potencjalnym kupcem silnika do samochodu. Kiedy przybyli na miejsce posesja była zamknięta. Po dłuższej chwili wyszedł do nich D. K., który zakomunikował siostrze, że jeżeli podpisze „papier”, to dostanie silnik. Chodziło o rozliczenie spraw majątkowych po zmarłym ojcu. R. S. (1) nie weszła wówczas w ogóle na teren posesji. Kupiec odjechał. R. S. (1) nie była więcej na posesji u brata i nie odzyskała części od auta pozostawionych w garażu brata.

(k. 21, 65-66 – zeznania R. S. (1),

k. 35v – zeznania E. S. (1))

W dniu 5 czerwca 2017 r. R. S. (1) złożyła pisemne zawiadomienie o popełnieniu przez jej brata D. K. przestępstwa przywłaszczenia na jej szkodę powierzonych mu części od samochodu R. (...).

(k. 1-2 – zawiadomienie o przestępstwie)

W toku przeszukania dokonanego w dniu 7 sierpnia 2017 r. na posesji oskarżonego pod adresem (...) nie znaleziono rzeczy mogących stanowić dowód w sprawie, w tym podzespołów od samochodu R. (...).

(k. 42-43 – protokół przeszukania)

Oskarżony D. K. na chwilę obecną ma 34 lata. Jest rozwiedziony. Posiada na utrzymaniu syna – z obowiązkiem alimentacyjnym w wysokości 600 zł miesięcznie. Posiada wykształcenie średnie techniczne. Jest żołnierzem zawodowym, aktualnie służy w JW 1560 w S. z dochodami rzędu 2800 zł miesięcznie. Dotychczas nie był karany.

(k. 64 – dane osobopoznawcze, k. 55 – dane o niekaralności)

D. K. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Przyznał, że na jego posesji w (...) znajdował się wrak samochodu R. S. (1). Samochód został zezłomowany w październiku 2015 r. Wtedy to został zabrany przez lawetę. Wyjaśniał, że w okresie między wypadkiem, a datą złomowania pojazdu doszło do takiego incydentu, że została uszkodzona kłódka w drzwiach do pomieszczeń w których trzymał klucze i inne narzędzia. Po tym fakcie zamontował monitoring i system alarmowy na pomieszczeniach i za pośrednictwem brata poinformował R. S. (1), że jej pojazd ma być zabrany. Oskarżony przyznał, że istnieje konflikt między nim, a pokrzywdzoną na tle majątkowym oraz że nie utrzymuje z siostrą kontaktów. Wyjaśnił, że kiedy wrak auta był w P. szwagier E. S. (1) wykręcał z auta różne jego części oraz że zabronił bratu R. K., by uczestniczył w demontażu części od auta.

(k. 51, 64 v – wyjaśnienia oskarżonego)

Wyjaśnienia oskarżonego są tylko częściowo wiarygodne. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, w których przyznaje, że wrak samochodu znajdował się na jego posesji, że został zabrany przez lawetę na złom. Takiej treści wyjaśnienia są zgodne z pozostałym materiałem dowodowym, głównie w postaci osobowych źródeł dowodowych (zeznań R. S. (1), E. S. (1), R. K., R. O.).

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom D. K., w których zaprzecza przywłaszczeniu części od samochodu. Takiej treści wyjaśnienia są sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym. Ze zgodnych zeznań R. S. (1) i E. S. (1) wynika, że kiedy udali się do Popowa po silnik oskarżony jednoznacznie oświadczył, że odda silnik dopiero gdy pokrzywdzona podpisze dokumenty majątkowe. Oskarżony w zupełności w swoich wyjaśnieniach pominął fakt niewydania silnika od samochodu należącego do R. S. (1), co jest wyrazem realizacji przysługującego mu prawa do obrony i przyjętej linii obrony.

Oceniając zeznania R. S. (1) Sąd uznał, że zasługują one na wiarę w zakresie w jakim oparł się na nich czyniąc ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie. Świadek drobiazgowo opisała sytuację dotyczącą wypadku komunikacyjnego, odprowadzenia wraku pojazdu na posesję brata w P. nr 7. Świadek opisała zdarzenie, kiedy w dniu 11 lipca 2016 r. przybyła z osobą zainteresowaną kupnem silnika od samochodu, a oskarżony nie chciał jej wpuścić na teren posesji i oznajmił, że odda silnik, kiedy ona podpisze odpowiednie dokumenty majątkowe. Świadek wskazała jakie części samochodu zostały zdemontowane i zostały w pomieszczeniu w P.. Jej zeznania znajdują potwierdzenie w zeznaniach E. S. (1). Ponadto część zeznań świadka dotyczy zdarzenia jakie miało miejsce w Ł., kiedy to była zastraszana przez oskarżonego.

Również zeznania E. S. (1), zostały uwzględnione w ustaleniach faktycznych i co do zasady stanowiły wiarygodne źródło dowodowe. Świadek w sposób tożsamy z pokrzywdzoną opisał zdarzenie związane z niewydaniem przez oskarżonego silnika od samochodu w dniu 11 lipca 2016r. Świadek potwierdził jakie części zdemontowane z samochodu R. (...) pozostały na terenie posesji w (...) i nie zostały zwrócone pokrzywdzonej. Świadek odniósł się do konfliktu majątkowego istniejącego pomiędzy D. K., a żoną świadka.

Zeznania świadka zasługują na wiarę jako, że są zgodne z zeznaniami R. S. (1), a w części także z zeznania R. K. i wyjaśnieniami samego oskarżonego.

Sąd uznał co do zasady za wiarygodne zeznania świadka R. K.. Jego zeznania sprowadzają się po pierwsze do opisania okoliczności sprowadzenia wraku samochodu R. S. (1) na posesję w (...). Świadek przyznał też, że na tej posesji składowane były części zdemontowane z samochodu R. S.. Przyznał też, że osobiście pomagał w demontażu tych części. Świadek opisał jakie elementy samochodu pozostały w P. oraz jaki był stan techniczny tych części. Świadek przyznał, że miała miejsce sytuacja, że pokrzywdzona przyjechała po silnik od samochodu, ale oskarżony nie wpuścił jej na posesję i nie wydał sinika. W tym zakresie Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne.

Sąd nie da natomiast wiary zeznaniom świadka R. K., w których podaje, że kiedy samochód jechał na złom, wówczas razem ze szkieletem auta zabrane zostały praktycznie wszystkie części, w tym silnik. Jego zeznania w tym zakresie są nielogiczne i nie znajdują potwierdzenia w powstałym materiale dowodowym. Po pierwsze nikt inny obecny przy zabieraniu szkieletu samochodu na złom (w październiku 2015r.), nie potwierdza, iż sytuacja taka miała miejsce, (ani pokrzywdzona, ani E. S. (1) ani też R. O.). Po drugie świadek potwierdza, że miała miejsce sytuacja, kiedy oskarżony nie wpuścił pokrzywdzonej na posesję i nie chciał jej wydać silnika od samochodu, co faktycznie miało miejsce 11 lipca 2016r. A zatem silnik nie mógł został wywieziony na złom wraz ze szkieletem auta w październiku 2015 r., albowiem znajdował się na posesji w P. dziewięć miesięcy później (11 lipca 2016 r.). W tym zakresie zeznania świadka Sąd uznał za niewiarygodne.

Sąd dał w pełni wiarę zeznaniom świadka R. O.. Świadek ten jest osobą obcą dla stron i nie miał żadnego interesu, by opowiadać się po którejkolwiek stronie. Świadek zeznał, iż pomógł wprowadzić szkielet pojazdu na lawetę. Przyznał, że widział, jak z auta wykręcane były jakieś części.

Fachowym i rzetelnym dowodem była dla Sądu opinia biegłego sądowego z zakresu mechatroniki samochodowej budowy i eksploatacji maszyn, budowy i eksploatacji pojazdów, diagnostyki pojazdów samochodowych, maszyn i urządzeń, mechaniki pojazdów. Opinia została sporządzona przez niezależnego eksperta posiadającego wiedzę fachową i Sąd oparł się na niej czyniąc ustalenia faktycznie w sprawie niniejszej. Biegły został powołany na okoliczność ustalenia wartości części samochodu R. M. S. rok produkcji 2005 (stan powypadkowy): silnika ze skrzynią biegów, alternatora, katalizatora, rozrusznika, przednich foteli, tylnej kanapy, dwóch par drzwi w tym jedna para drzwi pogiętych, przedniego i tylnego mostu, baku, wydechu, komputera samochodowego. W opinii biegły ustalił, iż niektóre komponenty wymienione przez pokrzywdzoną takie jak przedni i tylny most nie występują w samochodzie marki R. (...), 2005 rok produkcji, nr rej. (...), nr VIN: (...). Biegły stwierdził, że być może pokrzywdzona miała na myśli tylną belkę zawieszenia i przednią, tzw. sanki, które to elementy są uszkodzone w w/w pojeździe, na co wskazuje dokumentacja fotograficzna i mają wartość złomu. Ponadto w opinii stwierdzono, że drzwi przednie i tylne jako element karoserii również nie nadają się do ponownego użytku, gdyż poza wgnieceniami widoczne są zarysowania, co eliminuje elementy na rynku wtórnym. Jednoczenie biegły przedstawił jednostkową wycenę komponentów nadających się do użycia na rynku wtórnym i ich wartość rynkową. Mianowicie do użycia na rynku wtórnym nadawały się następujące komponenty samochodu marki R. (...), 2005 rok produkcji, nr rej. (...), nr VIN: (...):

- silnik (słupek), o wartości na rynku wtórnym od 798 zł do 1200 zł,

- manualna skrzynia biegów, o wartości na rynku wtórnym od 800 zł do 950 zł,

- alternator, o wartości na rynku wtórnym od 70 zł do 175 zł,

- rozrusznik, o wartości na rynku wtórnym od 60 zł do 120 zł,

- katalizator, o wartości na rynku wtórnym od 80 zł do 320 zł,

- przednie fotele, o wartości na rynku wtórnym od 50 zł do 100 zł (x 2 sztuki),

- tylna kanapa (fotele), o wartości na rynku wtórnym od 50 zł do 100 zł (x 3 sztuki),

- układ wydechowy, o wartości na rynku wtórnym 320 zł,

- bak (zbiornik paliwa), o wartości na rynku wtórnym od 40 zł do 50 zł,

- komputer samochodowy (sterownik silnika), o wartości na rynku wtórnym od 39 zł do 150 zł,

- elektryczne wspomaganie kierownicy, o wartości na rynku wtórnym od 300 zł do 320 zł,

- szyby drzwi przednich strona lewa i prawa, o wartości na rynku wtórnym od 30 zł do 50 zł (x 2 sztuki),

- szyby drzwi tylnych strona lewa i prawa, o wartości na rynku wtórnym od 30 zł do 50 zł (x 2 sztuki),

- elektryczny mechanizm podnoszenia szyb drzwi przednich strona lewa i prawa, o wartości na rynku wtórnym od 89 zł do 130 zł (x 2 sztuki),

- elektryczny mechanizm podnoszenia szyb drzwi tylnych strona lewa i prawa, o wartości na rynku wtórnym od 90 zł do 190 zł (x 2 sztuki),

- joystick podnoszenia szyb drzwi przednich strona lewa i prawa, o wartości na rynku wtórnym od 25 zł do 35 zł (x 2 sztuki),

- joystick podnoszenia szyb drzwi tylnych strona lewa i prawa, o wartości na rynku wtórnym od 25 zł do 35 zł (x 2 sztuki).

Ogólna wartość w/w komponentów nadających się do użycia na rynku wtórnym wynosi od 3 335 zł do 5 085 zł.

Sąd uznał opinię biegłego za w pełni wiarygodny dowód. Opinia została wydana przez osobę mającą doświadczenie zawodowe, oparta jest na wiedzy fachowej, odpowiada na wszystkie pytania, a zawarte w niej wnioski zostały należycie uzasadnione.

Sąd nie miał żadnych podstaw, aby kwestionować autentyczność dokumentów zgromadzonych w sprawie, a dotyczących sytuacji osobistej i prawnej oskarżonego (np. danych o niekaralności), bądź prawidłowo utworzonych na potrzeby niniejszego postępowania (jak np. kserokopii orzeczeń, dokumentacji fotograficznej, protokołu przeszukania), a także dokumentacji dotyczącej samochodu R. (...). Żadna ze stron nie kwestionowała wiarygodności tych dowodów. Z powyższych względów Sąd wykorzystał merytoryczną treść dokumentów do poczynienia ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Prokurator zarzucił D. K. popełnienie czynu wyczerpującego dyspozycję art. 284 § 2 k.k. polegającego na tym, że w okresie czasu od 11 lipca 2016 roku do 05 czerwca 2017 roku w miejscowości (...), pow. (...), woj. (...) dokonał przywłaszczenia powierzonych części i podzespołów samochodowych o wartości 6.000 złotych od samochodu marki R. (...) na szkodę R. S. (1).

Sąd uznał oskarżonego D. K. winnego czynu z art. 284 § 2 k.k. uznając jednak, iż czyn polegał na tym, że w okresie czasu od 11 lipca 2016 roku do 05 czerwca 2017 roku w miejscowości (...), pow. (...), woj. (...) dokonał przywłaszczenia powierzonych części i podzespołów samochodowych o wartości co najmniej 3.335 (trzy tysiące trzysta trzydzieści pięć) złotych od samochodu marki R. (...) na szkodę R. S. (1).

Pod pojęciem przywłaszczenia rozumieć należy, bezprawne, z wyłączeniem osoby uprawnionej, rozporządzenie rzeczą ruchomą znajdującą się w posiadaniu sprawcy przez włączenie jej do swego majątku i powiększenie w ten sposób swojego stanu posiadania lub stanu posiadania innej osoby albo wykonywanie w inny sposób w stosunku do rzeczy ruchomej uprawnień właścicielskich, bądź też przeznaczenie jej na cel inny niż przekazanie właścicielowi (wyrok Sądu Najwyższego z 6 stycznia 1978 r., V KR 197/77, OSNPG 1978, nr 6, poz. 64; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 3 grudnia 1998 r., II AKa 176/98, Apelacja L. 1999, nr 2, poz. 11).

Kwalifikowanym typem przywłaszczenia jest sprzeniewierzenie (art. 284 § 2 k.k.). Polega ono na przywłaszczeniu rzeczy powierzonej sprawcy (np. oddanej na przechowanie, w zastaw, użyczonej, oddanej w komis). Powierzenie jest w swej istocie przekazaniem rzeczy z zastrzeżeniem jej zwrotu, toteż przywłaszczenie takiej rzeczy zasługuje na surowszą ocenę jako nadużycie zaufania.

O zamiarze przywłaszczenia może świadczyć odmowa zwrotu cudzej rzeczy, zaprzeczenie jej posiadania, sprzedaż lub darowanie innej osobie, przerobienie rzeczy itp. Natomiast bezprawne zatrzymanie cudzej rzeczy, a nawet używanie jej, chociażby w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, ale bez zamiaru zatrzymania na własność, nie stanowi przestępstwa przywłaszczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 maja 2004 r., V KK 316/03, OSNKW 2004, nr 7-8, poz. 70).

Taka właśnie sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie. Za zgodą D. K. pokrzywdzona R. S. (1) na terenie posesji oskarżonego w P. nr 7 przechowywała części zdemontowane z samochodu R. (...) należącego do pokrzywdzonej. Kiedy w dniu 11 lica 2016 r. R. S. (1) udała się do oskarżonego po silnik od samochodu oskarżony odmówił jego wydania. Brama do posesji była zamknięta, a oskarżony oświadczył, że nie wyda silnika, chyba że pokrzywdzona podpisze stosowne dokumenty majątkowe. Świadkiem takiego zachowania był E. S. (1). Fakt zaistnienia tej okoliczności potwierdził również R. K.. R. S. (1) nie odzyskała ani silnika, ani innych komponentów zdemontowanych z samochodu R. (...) przechowywanych na posesji oskarżonego pod adresem (...). Minimalna wartość komponentów od tegoż samochodu, nadających się do dalszego użytku na runku wtórnym została oszacowana na kwotę 3.335 zł (przy wartości maksymalnej do 5 085 zł) i taką wartość jako korzystniejszą dla oskarżonego Sąd przyjął ustalając wartość przywłaszczonego mienia.

Oskarżony zdawał sobie sprawę z tego, że części zdemontowane z samochodu przechowywane na terenie jego posesji stanowią własność jego siostry, a on jedynie grzecznościowo zezwolił na złożenie ich na jego posesji. Niemniej jednak utrudnił siostrze dostęp do tych rzeczy. Nie zgodził się wydać rzeczy na żądanie siostry, choć wiedział, że nie należą do niego. Pokrzywdzona do chwili obecnej nie odzyskała części do samochodu złożonych na posesji w P. nr 7.

Sąd uznał, że w przedmiotowej sprawie zachodzą przesłanki do zastosowania wobec oskarżonego instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Zgodnie z dyspozycją art. 66 § 1 k.k. Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Sąd na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne wobec D. K. warunkowo umorzył na okres próby 1 (jednego) roku.

Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności wyłączających odpowiedzialność karną, zaś oskarżonemu zasadnie można przypisać winę. Nie zachodziły w sprawie żadne okoliczności, wyłączające bezprawność zarzucanego czynu.

Tym niemniej zaznaczyć należy, iż ustalenia poczynione w toku niniejszego postępowania uzasadniają przekonanie, iż zarówno wina oskarżonego jak i społeczna szkodliwość czynu, którego się dopuścił nie są znaczne. Sąd miał na uwadze fakt, iż przedmiotowa sprawa zaistniała na kanwie konfliktu między rodzeństwem, na tle majątkowym, co również w przeszłości znalazło swój finał w sądzie. Szwagier oskarżonego E. S. (1) został bowiem prawomocnie skazany za przestępstwo polegające na znieważaniu D. K. w okresie, który jest tożsamy z datą przypisanego oskarżonemu – w tym postępowaniu – czynu.

Sąd zważył ponadto na warunki osobiste oskarżonego, który wiedzie ustabilizowany tryb życia. Jest żołnierzem w zawodowej służbie wojskowej. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, czyn oskarżonego stanowi incydentalny przypadek w jego życiu, bowiem iż nie był on dotychczas karany.

Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu zachodzą przesłanki do zastosowania wobec oskarżonego instytucji warunkowego umorzenia postępowania. W ocenie Sądu roczny okres próby pozwoli na sprawdzenie prawidłowości pozytywnej prognozy zachowania oskarżonego.

Umarzając postępowanie Sąd na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Funduszu Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 500 (pięćset) złotych. Świadczenie to wzmocni wychowawcze działanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania, a równocześnie pozostaje w odpowiedniej proporcji do społecznej szkodliwości czynu oraz możliwości finansowych oskarżonego.

Na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 500 (pięćset) złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów sądowych, zwalniając go w oparciu o przepis art. 624 § 1 k.p.k. od ich zapłaty w pozostałym zakresie.