Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Łowiczu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2016r.

Sąd Rejonowy w Łowiczu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Kwiecień - Motylewska

Protokolant: Selena Chlebna ,

Prokurator: Marzena Orłowska ,

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: w dniach 22 lutego 2016 roku, 8 marca 2016 roku , 22 marca 2016 roku

sprawy: M. G.

syna J. i B. zd. S.

urodz. (...) w Ł.

oskarżonego o to, że: w dniu 29 lipca 2015 roku w miejscowości Ł. , woj. (...) spowodował uszkodzenie ciała nieletniego K. M. (1) w ten sposób , że uderzył go ręką w głowę i twarz powodując tym samym powstanie u w/w pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci pourazowej perforacji błony bębenkowej ucha środkowego lewego , stan po urazie ucha lewego oraz stłuczenie wargi górnej naruszających prawidłowe funkcjonowanie tych organów na czas powyżej 7 dni,

- tj. o czyn z art. 157 §1 kk

Orzeka:

1.  Oskarżonego M. G. uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 157 § 1 kk i za to , z mocy art. 157 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę 6 ( sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk , art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 2 ( dwóch) lat;

3.  Na podstawie art. 72 § 1 pkt 7a kk zobowiązuje oskarżonego do powstrzymywania się od kontaktowania z pokrzywdzonym K. M. (1);

4.  Na podstawie art. 46§ 2 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek uiszczenia na rzecz pokrzywdzonego K. M. (1) nawiązki w kwocie 1000 ( jednego tysiąca ) złotych;

5.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata B. Z. kwotę 723,24 ( siedemset dwadzieścia trzy 24/100) złote łącznie z podatkiem VAT tytułem nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu;

6.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 ( czterysta) złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów sądowych , w pozostałym zakresie obciążając nimi Skarb Państwa;

Sygn. akt IIK 502/15

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2015 roku K. M. (1) udał się do klatki schodowej , w której zamieszkiwał jego kolega G. C. , bowiem chłopcy umówili się wcześniej telefonicznie. K. M. (1) czekając na kolegę opluwał klatkę schodową. W pewnym momencie do tejże klatki wszedł M. G. , B. J. (1) i R. J.. Widząc zachowanie chłopaka , B. J. (1) zwróciła mu uwagę i kazała opuścić klatkę .Pokrzywdzony odparł , że z klatki nie wyjdzie i zaczął kierować w stosunku do B. J. (1) słowa wulgarne. Oskarżony wraz z matką i jej mężem zaczęli wchodzić po schodach do mieszkania , ale słysząc wulgaryzmy , oskarżony zawrócił , zbiegł do pokrzywdzonego , a następnie uderzył go ręką w lewe ucho i pięścią w twarz. Na skutek uderzenia K. M. (1) przewrócił się , podczas upadku uderzając uchem , w które uprzednio uderzył oskarżony o ścianę.

( zeznania B. J. (1) , k. 115 verte akt sprawy ; wyjaśnienia oskarżonego , k. 39 ; zeznania K. M. (1) , k. 118-120 akt sprawy)

Na skutek przedmiotowego zdarzenia pokrzywdzony doznał pourazowej perforacji błony bębenkowej uha środkowego lewego , stwierdzono również stan po urazie ucha lewego , jak również doznał stłuczenia wargi górnej. K. M. (1) był hospitalizowany w Klinice (...) , Audiologii i Foniatrii Dziecięcej UM w Ł. w okresie od 30 lipca 2015 roku do 6 sierpnia 2015 roku.

( karta informacyjna , k. 7 ; opinia sądowo-lekarska , k. 24)

Oskarżony M. G. posiada wykształcenie gimnazjalne , z zawodu pracownik budowlany , uzyskujący wynagrodzenie w zmiennej wysokości , ostatnio 1300 złotych , bez majątku , rozwiedziony , posiada na utrzymaniu troje dzieci , nie karany.

(dane osobopoznawcze – k.126, dane o karalności , k. 155)

Oskarżony w toku postepowania przygotowawczego nie przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu i wyjaśnił , iż w dniu 29 lipca 2015 roku K. M. (1) wyzywała matkę oskarżonego słowami wulgarnymi. Wówczas też oskarżony kazał „spieprzać” pokrzywdzonemu na własne podwórko. Oskarżony wyjaśnił , iż nie uderzył K. M. (2). W toku postepowania sądowego oskarżony również nie przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Na pytanie swojego obrońcy dodał , iż od dłuższego czasu są zatargi między jego rodziną , a rodziną S. , ale nie wie dokładnie o co chodzi.

Sąd oceniając wyjaśnienia oskarżonego dokonał tej oceny w kontekście wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego. Wyjaśnienia oskarżonego w kwestii przedmiotowo istotnej nie zasługują na wiarę , nie znajdują bowiem oparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Przede wszystkim w opozycji do wyjaśnień oskarżonego pozostają zeznania pokrzywdzonego K. M. (1). Zarówno w toku postępowania przygotowawczego , jak i przed Sądem pokrzywdzony konsekwentnie twierdził , iż został uderzony przez oskarżonego , opisał również przebieg zdarzenia. Z zeznań świadka wynika , iż oczekując na kolegę w klatce schodowej , do której weszli oskarżony i B. J. (1) z mężem. B. J. (1) nakazała mu wyjść z klatki . Wówczas pokrzywdzony odpowiedział , że nie wyjdzie , że czeka na kolegę . W konsekwencji nieopuszczenia klatki przez pokrzywdzonego został on uderzony przez oskarżonego z otwartej ręki w ucho i pięścią w twarz. Po drugim uderzeniu pokrzywdzony przewrócił się , uderzając uchem , w które wcześniej uderzył oskarżony w ścianę.

Analizując w tym zakresie zeznania pokrzywdzonego podnieść należy , iż różnią się one w tej części , w której dotyczą ilości ciosów zadanych pokrzywdzonemu przez oskarżonego. Początkowo pokrzywdzony twierdził , iż oskarżony uderzył go jeden raz w ucho z otwartej dłoni i dwukrotnie pięścią w twarz , a następnie , że oprócz uderzenia w ucho otrzymał jeden raz uderzenie pięścią w twarz. Z kolei z zeznań świadka M. S., składanych po raz pierwszy , bezpośrednio po zdarzeniu wynika , iż pokrzywdzony został uderzony przez oskarżonego ręką w twarz. Dopiero później świadek S. sprecyzował , iż pokrzywdzony został uderzony w ucho i pięścią w twarz. Niespójność zeznań w tym zakresie u świadka S. była , w ocenie Sadu spowodowana faktem , iż pierwsze zeznania , które składał przy zawiadomieniu o popełnieniu przestępstwa były nacechowane emocjami, na skutek urazu , których doznał pokrzywdzony wymagający hospitalizacji. Dopiero drugie zeznania w tym zakresie są zgodne z wersja zdarzeń zaprezentowaną ostatecznie przez pokrzywdzonego. Wobec takiego stanu rzeczy Sąd uznał , iż faktycznie doszło do uderzenia pokrzywdzonego dłonią w ucho i co najmniej jednokrotnego uderzenia pokrzywdzonego pięścią w twarz. Za tak przyjętymi wnioskami przemawiają również ustalenia biegłego lekarza , który stwierdził , iż na skutek przedmiotowego zdarzenia K. M. (1) doznał urazu ucha i stłuczenia wargi górnej. A zatem , pokrzywdzony oprócz uderzenia w ucho musiał być również uderzony w twarz , samo bowiem uderzenie w boczną część głowy nie spowodowałoby urazu wargi. Co prawda pokrzywdzony podnosił , iż po uderzeniu go przez oskarżonego przewrócił się i uderzył o ścianę , ale kontakt z przeszkodą miała ta część głowy , w której znajduje się urażone wcześniej ucho.

Jak już wcześniej wspomniano , oskarżony zaprzeczył , aby uderzył oskarżonego. W tym też zakresie wersję zaprezentowana przez oskarżonego potwierdzili w swoich zeznaniach matka oskarżonego B. J. (1) i R. J. , będący mężem B. J. (1). W ocenie Sądu zeznania świadków w tym zakresie nie zasługują na wiarę. Podnieść należy , iż osoby te są dla oskarżonego osobami bliskimi , a treść ich zeznań ma na celu „wzmocnienie” zaprezentowanej przez oskarżonego wersji zdarzenia , a przede wszystkim pozostają w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonego. Gdyby przyjąć taką wersję zdarzenia , jaką zaprezentowali zarówno oskarżony , jak i w/w świadkowie , to znaczy , iż oskarżony tylko „pogonił” pokrzywdzonego , nie doznałby on opisanych przez lekarza urazów ciała , gdyby nawet doszło do jego upadku spowodowanego ucieczką z klatki schodowej. Co więcej , B. J. (1) forsowała tezę , iż pokrzywdzony doznał urazu ucha na skutek wcześniejszego pobicia go przez dziadka – M. S. , który jest dla pokrzywdzonego rodziną zastępcza. Świadek J. szeroko wypowiadała się na temat metod wychowawczych stosowanych przez M. S. , połączonego ze stosowaniem przemocy wobec K. M. (1). Potwierdzeniem wersji prezentowanej przez świadka B. J. miały być zeznania świadka Z. G. , która z kolei miała widzieć wypływającą z lewego ucha pokrzywdzonego wydzielinę , po urazie doznanym przez K. M. (1), w następstwie uderzenia go przez dziadka. Z tym , że Z. G. nie umiała sprecyzować kiedy miało dojść do tego zdarzenia , lakonicznie tylko stwierdzając , iż miało to miejsce w porze zbioru wiśni , do której to pracy jeździła razem z pokrzywdzonym. Zeznania świadka Z. G. , jak i teza forsowana przez B. J. (3) nie znajdują potwierdzenia w opinii biegłego lekarza. Z przedmiotowej opinii wynika przede wszystkim , iż zgromadzona w sprawie dokumentacja medyczna , nie wskazuje , aby oprócz świeżego urazu ucha u pokrzywdzonego stwierdzono by istnienie jakiegoś urazu „starego”. Jeżeli taka sytuacja miałaby mieć miejsce z pewnością nie uszłoby to uwagi specjalisty z zakresu laryngologii , który dokonywał badania pokrzywdzonego w szpitalu w Ł.. Po wtóre , gdyby nawet przyjąć istnienie „starego „ urazu , to w przypadku pokrzywdzonego nie mogłoby dojść do samoistnego jego „ odnowienia” skutkującego perforacją błony bębenkowej. Z opinii biegłego ponad wszelką wątpliwość wynika , iż uraz ucha stwierdzony u pokrzywdzonego powstał w wyniku uderzenia z dużą siłą w tę część ciała , co wyklucza powstanie takiego urazu na skutek uderzenia w ścianę czy podłogę , bo takie uderzenie nie spowoduje perforacji błony bębenkowej. Zatem , stwierdzić należy , iż ustalenia biegłego pozostają w korelacji z zeznaniami pokrzywdzonego , zaś w oczywistej sprzeczności z zeznaniami B. J. (1) , R. J. i wyjaśnieniami oskarżonego. Dodatkowo , podnieść należy , iż do akt sprawy załączona została dokumentacja sporządzona w ramach opiekuńczego postepowania wykonawczego –przez pracownika (...) w Ł. z dnia 11 sierpnia 2015 roku , w której znajduje się informacja dotycząca przedmiotowego zdarzenia. Brak jest jednocześnie jakichkolwiek uwag co do sprawowania przez M. S. i K. G. funkcji rodziny zastępczej dla K. M. (1) z jednoczesnym wskazaniem do dalszego pobytu K. w tej rodzinie. Z tego należy wysnuć wniosek , iż stosowane przez dziadka pokrzywdzonego metody wychowawcze nie były negatywnie oceniane przez instytucję sprawującą nadzór nad rodziną zastępczą.

W ocenie Sądu zwrócić uwagę należy również na, w pełni wiarygodne w ocenie Sądu , zeznania świadka M. W. , pod kątem sporządzonej przez niego notatki urzędowej , dotyczącej rozpytania na okoliczność przebiegu zdarzenia. Świadek potwierdził fakt przeprowadzania czynności na miejscu zdarzenia , a dane zawarte w tej notatce są zgodne z dokonanymi ustaleniami.

Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego , Sąd dokonał jego analizy pod kątem wydarzeń bezpośrednio poprzedzających uderzenie K. M. (1). Z zeznań tego ostatniego wynika , iż stał na klatce schodowej czekając na swojego kolegę , kiedy do tej klatki wszedł oskarżony , jego matka i jej mąż i bez żadnego powodu B. J. (1) nakazała mu opuszczenie klatki , a oskarżony uderzył go. Z kolei oskarżony , świadek B. J. (1) i R. J. zgodnie twierdzą , iż pokrzywdzony stojąc w klatce spluwał i to wywołało reakcję B. J. (1) , która zwróciła pokrzywdzonemu uwagę na jego zachowanie. Wówczas też , jak wynika z zeznań tych świadków miało dojść do kierowania przez pokrzywdzonego słów wulgarnych w stosunku do B. J. (1). Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego między obiema rodzinami istnieje konflikt , o którym bliżej w zeznaniach swoich mówi świadek A. S.. Zdaniem pokrzywdzonego ten fakt był powodem takiego zachowania B. J. (1) i oskarżonego względem niego ,a z kolei B. J. (1) w konflikcie upatruje faktu wskazania jej syna jako sprawcy pobicia pokrzywdzonego. W ocenie Sądu , w świetle poczynionych ustaleń , fakt istnienia konfliktu między rodzinami sam w sobie , co wynika z logiki i doświadczenia życiowego , nie był powodem uderzenia pokrzywdzonego przez oskarżonego. W ocenie Sądu , zasadnym jest przyjęcie , iż faktycznie pokrzywdzony stojąc na klatce w oczekiwaniu na kolegę zachowywał się negatywnie , co wywołało reakcje najpierw B. J. (1) , a następnie oskarżonego. Oczywiście fakt negatywnych zachowań pokrzywdzonego nie dawało przyzwolenia dla działań podjętych przez oskarżonego, jednoznacznie ocenianych jako niedopuszczalnych. Tak poczynione wywody dają podstawę do twierdzeń , iż w powyższym zakresie zeznania pokrzywdzonego nie zasługują na wiarę , zaś wiarygodne są wyjaśnienia oskarżonego i świadków B. J. (1) i R. J..

Sąd dokonując oceny pozostałego , zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego dał wiarę zeznaniom świadków A. S. i K. G., jak również M. S. w zakresie , w jakim za wiarygodne uznał zeznania K. M. (1). Podnieść przy tym należy , iż w/w osoby nie były naocznymi świadkami przedmiotowego zdarzenia , wiedzę w tym zakresie pozyskali od pokrzywdzonego. Zeznania te, w kwestii przedmiotowo istotnej pozostają w korelacji ze zgromadzonym materiałem dowodowym w tym z ustaleniami dokonanymi przez biegłego lekarza.

W ocenie Sądu brak jest podstaw aby kwestionować ustalenia biegłych i rzetelność opinii , zarówno biegłego lekarza sądowego , jak i biegłego psychologa. Biegli – legitymujący się fachowym przygotowaniem – wydali opinie w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a biegły psycholog dodatkowo w oparciu o udział w przesłuchaniu świadka K. M. (1) i wywiad anamnestyczny od babki świadka. Z opinii biegłego psychologa wynika , iż sprawność umysłowa K. M. (1) mieści się w granicach norm wiekowych przy adekwatnych do wielu zdolnościach spostrzegania i odtwarzania spostrzeżeń. Jest zdolny do relacjonowania zdarzeń z uwzględnieniem ich chronologii i zależności przyczynowo-skutkowych , a jego zeznania nie noszą cech konfabulacji , ani nie zaznaczają się też w nich wpływy innych osób.

Ustalając okoliczności faktyczne w zakresie zarzuconego oskarżonemu czynów Sąd oparł się na zgromadzonych w sprawie dokumentach w postaci kserokopii karty informacyjnej, zaświadczenia o stanie majątkowym czy też danych o karalności , orzeczeniu Sadu .Żadna ze stron nie kwestionowała wiarygodności tych dowodów.

Również Sąd nie miał podstaw, by negować wiarygodność powyższych dowodów. Dokumenty te zostały sporządzone przez kompetentne osoby zgodnie z obowiązującą procedurą. Z uwagi na powyższe oraz ze względu na fakt, iż również merytoryczna zawartość dowodów nie była kwestionowana przez uczestników postępowania Sąd wykorzystał je do poczynienia ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzone w sprawie dowody pozwalają w ocenie Sądu na ustalenie, że oskarżony działaniem swoim wyczerpał dyspozycję art. 157 par. 1 kk.

Przepis art. 157 § 1 k.k. penalizuje naruszenie czynności narządów ciała lub rozstrój zdrowia inny niż określony w art. 156 par. 1 kk.

Bez wątpienia w dniu 29 lipca 2015 roku doszło do zdarzenia , podczas którego oskarżony uderzył pokrzywdzonego otwartą dłonią w ucho i pięścią w twarz , powodując u niego obrażenia w postaci pourazowej perforacji błony bębenkowej ucha środkowego lewego , stan po urazie ucha lewego oraz stłuczenia wargi górnej , naruszające prawidłowe funkcjonowanie tych organów na czas powyżej siedmiu dni.

Takie zachowanie oskarżonego jest więc karalne i karygodne. Jest ono również zawinione, gdyż mając możliwość zachowania się zgodnie z prawem postąpił wbrew niemu. Dodatkowo podkreślić należy, iż nie zachodzi żadna z okoliczności, która wyłączałaby lub ograniczała jego winę.

Biorąc pod uwagę przede wszystkim znaczny stopień winy oskarżonego, a jednocześnie dość znaczną społeczną szkodliwość czynu, którego oskarżony się dopuścił Sąd uznał za właściwą dla niego karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą wymierzył na podstawie art. 157 § 1 kk. W ocenie Sądu tylko kara pozbawienia wolności jest w stanie spełnić w stosunku do oskarżonego cel wychowawczy uświadamiając mu naganność jego zachowania i nieopłacalność naruszania norm prawnych.

Za okoliczność obciążającą Sąd potraktował fakt, iż pokrzywdzony jest osobą nieletnią , zaś oskarżony działał mając zdecydowaną przewagę fizyczną, jak i psychiczną.

Równocześnie kierując się dyrektywami wyrażonymi w art. 69 § 1 i 2 kk Sąd doszedł do przekonania, że w obliczu dotychczasowego sposobu życia oskarżonego, a przede wszystkim jego niekaralności , warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności jest wystarczające, aby osiągnąć wobec niego cele kary, a zwłaszcza zapobiec powrotowi do przestępstwa. Dwuletni okres próby orzeczony na podstawie art. 70 § 1 kk pozwoli przekonać się Sądowi, czy oskarżony wykorzysta we właściwy sposób dobrodziejstwo, z którego Sąd skorzystał wobec niego i czy nie nadużyje okazanego mu zaufania. Jednocześnie istniejąca możliwość zarządzenia wykonania zawieszonej kary w razie ponownego wejścia w konflikt z prawem winna oddziaływać na oskarżonego prewencyjnie. Jednocześnie Sąd na podstawie art. 72 par. 1 pkt 7a kk zobowiązał oskarżonego do powstrzymywania się od kontaktowania z pokrzywdzonym K. M. (1).

Dodatkowo , Sąd na podstawie art. 46 par. 2 kk orzekł wobec pokrzywdzonego nawiązkę w kwocie 1000 złotych , mając na uwadze charakter obrażeń jakich doznał pokrzywdzony , ale również wziął pod uwagę sytuację materialną oraz finansową oskarżonego, wysokość uzyskiwanych przez niego dochodów.

Z uwagi na fakt, iż w toku postępowania sądowego oskarżony korzystał z pomocy obrońcy z urzędu w osobie adwokata B. Z., Sąd na mocy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasadził na rzecz adwokata B. Z. wynagrodzenie za udzielenie oskarżonemu pomocy prawnej w wysokości 723,24 złote, w tym podatek VAT.

Na podstawie art. 624§1 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów sądowych, zwalniając go od ich zapłaty w pozostałym zakresie.

W ocenie Sądu uiszczenie kosztów sądowych w pełnej wysokości stanowiłoby dla oskarżonego zbytnią uciążliwość. Biorąc pod uwagę wysokość dochodów oskarżonego oraz fakt, że nie posiada on majątku i uzyskuje dochody będąc zatrudnionym bez umowy o pracę , Sąd zdecydował się nie obciążać go kosztami sądowymi w całości.

.p.k. e art.ego wosowanego wobec tj.es stosowanego wobec niego środka zapobiegawczego popiego oddziaływaniawa i wykazanie, iż prowadzenie przez nieg