Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Łowiczu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2018 r.

Sąd Rejonowy w Łowiczu w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący SSR – Małgorzata Szubert-Fiałkowska

Protokolant – Anna Chęcińska

w obecności Prokuratora –

po rozpoznaniu dnia 26 lutego i 14 maja 2018 r.

sprawy :

M. C.

ur. (...) w Ł.

syna A. i B. z d. M.

oskarżonego o to, że: 1) w dniu 28 czerwca 2017 r. w Ł. woj. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru m-ki C. o wartości 1250 zł na szkodę K. T.

tj. o czyn z art. 278 §1 kk w zw. z art. 64 §1 kk

2) w dniu 28 czerwca 2017 roku w Ł. woj. (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził J. M. (1) właścicielkę Lombardu do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, iż wprowadził w błąd pracownika Lombardu oświadczając, iż jest właścicielem roweru i uzyskując pożyczkę w kwocie 150 zł

tj. o czyn z art. 286 §1 kk w zw. z art. 64 §1 kk

o r z e k a :

I.  Po uzupełnieniu opisu zarzutu z pkt 1) o to, że czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, oskarżonego M. C. uznaje za winnego jego dokonania i za to z mocy art. 278 §1 kk w zw. z art. 64 §1 kk skazuje go, a na podstawie art. 278 §1 kk w zw. z art. 37 a kk i art. 34 §1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności.

II.  Z mocy art. 34 §1 a pkt 1 kk oraz art. 35 §1 kk zobowiązuje oskarżonego do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym.

III.  Oskarżonego M. C. od dokonania zarzucanego mu czynu opisanego w pkt 2) – uniewinnia.

IV.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. M. (2) kwotę 723,24 (siedemset dwadzieścia trzy złote i 24/100) zł tytułem wynagrodzenia obejmującego także należny podatek VAT, za udzielenie oskarżonemu pomocy prawnej z urzędu.

V.  Zasądza od oskarżonego kwotę 250,- (dwieście pięćdziesiąt) zł tytułem części przypadających na niego kosztów sądowych, a co do pozostałego zakresu tych należności ustala, że ponosi je Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 425/17

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2017 r. 15 letni F. T. przyjechał rowerem do siedziby (...) tzw. hufca przy ul. (...) w Ł.. Jak zazwyczaj, użytkowany jednoślad wprowadził do wnętrza budynku i przypiął metalową linką do barierki schodów. Po zakończeniu zajęć, około godziny 16 ⁰⁰ stwierdził brak roweru. Zadzwonił do matki i poinformował ją o kradzieży roweru.

(k. 94 verte - 95 – zeznania K. T.).

K. T. wraz synem F. zgłosiła się do KPP w Ł. o godzinie 16 ⁴⁵ i złożyła zawiadomienie o przestępstwie. Skradziony rower zakupiła 07 marca 2016 r. za kwotę 1.455,- zł. Na chwilę kradzieży wartość roweru oszacowała na kwotę ok. 1.250,- zł. Jednoślad użytkowany był przez jej syna. Był w kolorze biało-szaro-zielonym, na ramie miał napis K. i nr fabryczny. Do ramy miał przypiętą rzepem charakterystyczną saszetkę koloru czarnego. Posiadał oświetlenie z przodu i z tyłu, a poza naderwanym odblaskiem przy jednym z pedałów rower nie posiadał uszkodzeń.

(k. 2 – protokół zawiadomienia o przestępstwie,

k. 94 verte - 95 – zeznania K. T.,

k. 3 - 4 dokumenty dotyczące zakupu roweru,

k. 17 - 18 – protokół oględzin roweru i zdjęcie,

k. 7 verte – zeznania F. T.).

Kradzieży roweru z wnętrza budynku, w którym miało siedzibę (...) harcerstwo dokonał M. C.. Niewiele później udał się ze skradzionym rowerem do lombardu mieszczącego się w Ł. przy ul. (...). Tam legitymując się swoim dowodem osobistym, zastawił rower za kwotę 150,- zł. Oskarżony osobiście podpisał druk umowy pożyczki pod zastaw nr (...), w którego treść zatrudniony w lombardzie B. M., sugerując się wyceną internetową, wpisał wartość roweru na kwotę 300,- zł oraz treść oświadczenia, że zastaw stanowi jego własność i nie jest obciążony prawem innych osób.

k. 95, k. 33 verte – zeznania B. M.,

k. 15 – umowa pożyczki pod zastaw).

K. T. i członkowie jej rodziny przez kilka dniu próbowali szukać roweru na własną rękę, jednak bezskutecznie. Jednoślad został ujawniony w dniu 19 lipca 2017 r. w Lombardzie przy ul. (...) w Ł., stanowiącym własność J. M. (1). Pokrzywdzona odzyskała rower z tym, że bez saszetki i oświetlenia.

(k. 43 – wyjaśnienia oskarżonego,

k. 12-14 – protokół zatrzymania rzeczy,

k. 17 - 18 – protokół oględzin roweru i zdjęcie,

k. 20 – pokwitowanie.

k. 94 verte - 95 – zeznania K. T.).

Oskarżony M. C. ma 42 lata. Jest rozwiedziony, z byłych już związków poza małżeńskich posiada 13 letnią córkę oraz 12 letniego syna. Jest zobowiązany płacić na utrzymanie dzieci alimenty w wysokości 250,- zł. Z tego tytułu posiada zadłużenie w Funduszu Alimentacyjnym, obecnie realizuje obowiązek partycypowania w kosztach utrzymania dzieci jedynie częściowo. Od października 2017 r. zamieszkuje w Ł., w wynajętym przez siebie mieszkaniu i podjął pracę na podstawie umowy zlecenia w firmie (...) w Ł. jako pracownik fizyczny. Z tytułu zatrudnienia osiąga wynagrodzenie w kwocie ok. 1.500,- zł miesięcznie. W środowisku rodzinnym posiada pozytywną opinię.

(k. 94 verte – dane osobopoznawcze,

k. 82 - 83 - wywiad środowiskowy).

Oskarżony nie wykazuje objawów choroby psychicznej, ani cech upośledzenia umysłowego. Jest osobą uzależnioną od alkoholu. Co pewien czas popada w ciąg alkoholowy, po którym poddaje się terapii skutecznej na kilka następnych lat. Ostatnio, po okresie pijaństwa, od 18 sierpnia do 15 września 2017 r. przebywał na leczeniu odwykowym w szpitalu w Z.. Od zakończenia leczenia do chwili sporządzania wywiadu utrzymywał całkowitą abstynencje.

W chwili zarzucanych mu działań miał zachowaną zdolność do rozumienia podjętych działań, jak i możność pokierowania swoim postępowaniem.

(k. 52-54 – opinia sądowo-psychiatryczna,

k. 82-83 – wywiad środowiskowy).

M. C. był w przeszłości dwukrotnie karany.

Wyrokiem z dnia 07 lutego 2012 r. w sprawie II K 558/11 skazano go za czyn z art. 278 §1 kk w zw. z art. 12 kk na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz za czyn z art. 13 §1 kk w zw. z art. 279 §1 kk na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności. Orzeczoną karę łączną w wymiarze 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności warunków zawieszono M. C. na okres próby 2 (dwóch) lat. Postanowieniem z dnia 08.05.2013 r. zarządzono wykonanie w/w kary łącznej pozbawienia wolności i oskarżony odbył ją od 19 października 2013 r. do dnia 19 stycznia 2015 r.

Na kilka dni przed osadzeniem do sprawy II K 558/11, M. C. skazany został za występek niealimetacji na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

(k. 47-48 – karta karna,

k. 49 – odpis wyroku w sprawie II K 558/11 z danymi o odbyciu kary).

Oskarżony M. C. przyznał się do dokonania zarzucanych mu czynów (k. 43).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody oraz pozostały materiał zgromadzony w sprawie.

Sąd zważył co następuje:

W świetle zgromadzonych w sprawie dowodów sprawstwo M. C. nie budzi żadnych wątpliwości.

Sam oskarżony M. C. przyznał się do dokonania zarzucanych mu czynów (k. 43). Wyjaśnił, iż przyczyną sprawczą jego zachowania było ówczesne nadużywanie alkoholu. Tym też wytłumaczył stwierdzenie, że nie pamięta szczegółów swojego zachowania.

W pełni wartościowym dla Sądu dowodem były zeznania świadków – pokrzywdzonej K. T. i jej syna F. T. oraz pracownika lombardu B. M.. Podane przez w/w świadków okoliczności nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

W ocenie Sądu, pokrzywdzona rozsądnie oszacowała wartość roweru w chwili czynu tj. na kwotę 1.250,- zł. Rower zakupiony został w marcu 2017 r. za kwotę 1.455,- zł i nie należał do zniszczonych, ani nadmiernie eksploatowanych, co wywieść należało także z protokołu oględzin jednośladu po jego odzyskaniu.

Fakt, że pracownik lombardu oszacował wartość roweru na kwotę 300,- zł nie może mieć istotnego wpływu na ustalenie realnej wartości jednośladu. Okolicznością powszechnie znaną jest, że lombardowe wartości zastawianych przedmiotów wymiernie odbiegają od wartości rzeczywistych i zawsze z tendencją do ich zaniżania. B. M. szczerze przyznał, że posiłkując się internetowymi szacunkami jednośladów, wpisał markę i model roweru.

W ocenie Sądu bardziej istotnymi elementami (niż marka i model) mającymi wpływ na wartość rowerów ma okres użytkowania oraz stan techniczny, a w niniejszej sprawie od zakupu nowego jednośladu (o wartości 1.455,- zł) do chwili kradzieży minęło zaledwie 15 miesięcy i nie był on zniszczony. Z tych względów Sąd przyjął jako rozsądną wartość określoną przez pokrzywdzoną.

Walor autentyczności miały dla Sądu także dokumenty zgromadzone w sprawie, prawidłowo utworzone na potrzeby niniejszego postępowania, m.in. dotyczące nabycia roweru i jego wartości w chwili zakupu, protokół zatrzymania jednośladu, umowa zastawu, protokół oględzin roweru i zdjęcie, jak również dotyczące sytuacji osobistej i prawnej oskarżonego tj. wywiad środowiskowy, karta karna i odpis wyroku skazującego.

Zeznania w/w świadków w powiazaniu z wyjaśnieniami oskarżonego tworzą niezbity dowód, że M. C. jest sprawcą kradzieży roweru, który to jednoślad jeszcze tego samego dnia zastawił w lombardzie.

Kwalifikacja prawna czynu.

Art. 278 §1 kk stanowi o odpowiedzialności tego kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą. M. C. zabrał rower o wartości ok. 1.250,- zł, który był przypięty metalową linką do barierki schodów.

Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, ukierunkowanym na osiągnięcie korzyści majątkowej. Po zabraniu roweru, w krótkim okresie czasu, rozdysponował jednośladem – zastawiając go w lombardzie.

Z opisanych w ustaleniach faktycznych wyrokach skazujących oskarżonego wynika, że czynu będącego przedmiotem niniejszego postępowania M. C. dopuścił się po upływie dwóch i pół roku od opuszczenia zakładu karnego, w którym odbył piętnaście miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwa podobne (tj. p-ko mieniu), co odpowiada dyspozycji art. 64 §1 kk.

W zatwierdzonym przez urząd prokuratorski akcie oskarżenia brak było w opisie czynu warunków odpowiedzialności karnej z art. 64 §1 kk (przepis ten dopisano odręcznie jedynie w kwalifikacji). Dlatego też, Sąd konwalidował nieprawidłowy opis czynu, uprzedzając o tym strony postępowania.

Tym samym pełna kwalifikacja prawna czynu przypisanego M. C. ma postać art. 278 §1 kk w zw. z art. 64 §1 kk.

W ocenie Sądu, nietrafny okazał się zarzuty popełnienia przez M. C. oszustwa na szkodę właścicielki Lombardu - J. M. (1). Oświadczenie o tym, że M. C. był właścicielem zastawionego roweru można oceniać na płaszczyźnie niekaralnego kłamstwa, a nie zaś znamienia przestępstwa z art. 286 §1 kk w postaci wprowadzenia w błąd.

Umowy pożyczki pod zastaw zostały sporządzone według określonych wzorów i odwołują się wyłącznie do przepisów kodeksu cywilnego. W przedmiotowej umowie nie ma wzmianki o odpowiedzialności karnej za podanie nieprawdziwych informacji. Podpisanie się przez M. C. pod formułą, w której zamieszono oświadczenie, że pożyczkobiorca jest właścicielem zastawianego przedmiotu i przedmiot nie podlega zajęciu, jako nie obwarowane rygorem odpowiedzialności karnej, należy rozpatrywać jako kłamstwo.

Zgodnie z zapisami na druku umowy właścicielka lombardu może dochodzić swoich roszczeń na drodze procesu cywilnego.

Poza tym niewątpliwy zamiar osiągnięcia korzyści majątkowej przez M. C. został zrealizowany przez niego w chwili kradzieży roweru, a późniejsze rozdysponowanie skradzionym mieniem, niezależnie od tego jaką miałoby postać, jest czynem współukarnym. Sprawcom kradzieży (czynów z art. 278 §1 kk lub art. 279 §1 kk), którzy następnie sprzedają pozyskaną bezprawnie rzecz nie stawia się dodatkowego zarzutu np. paserstwa, czy jak uczyniono to w niniejszym akcie oskarżenia z art. 286 §1 kk.

Dlatego też Sąd uniewinnił M. C. od popełnienia czynu z art. 286 §1 kk w zw. z art. 64 §1 kk na szkodę J. M. (1) .

Rozważając o karze

- a współmierną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu Sąd uznał karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności, z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym, którą orzekł przy zastosowaniu art. 37 a kk.

Najpoważniejszą okolicznością obciążającą dla M. C. była jego uprzednia karalność, powodująca, iż w niniejszym postępowaniu odpowiadał w warunkach recydywy z art. 64 §1 kk. W tym miejscu podnieść należy, iż ustawodawca nie ograniczył możliwości stosowania art. 37 a kk wobec sprawców powracających na drogę przestępstwa, w okolicznościach, o których stanowi art. 64 §1 kk.

Pozytywnie natomiast świadczy o oskarżonym, że przyznał się do zarzucanych mu działań. Z przyjętej przez M. C. postawy procesowej wywnioskować należy duże poczucie odpowiedzialności za swoje czyny. W zakresie kradzieży roweru jego przyznanie się jest jedynym dowodem winy – wystarczyłoby aby skłamał w wyjaśnieniach np. że został zastraszony przez nieznanego mężczyznę i zmuszony do zastawienia roweru lub choćby poproszony o taką przysługę pod pretekstem, że nieznajomy nie posiadania dowodu osobistego, a wówczas ustalenie, że to on dokonał kradzieży roweru byłoby co najmniej bardzo utrudnione.

Okolicznością niezależną od oskarżonego, którą należało uwzględnić przy wymiarze kary było to, że rower został odzyskany.

Mając na uwadze, z jednej strony - skuteczne starania oskarżonego do wyeliminowania ze swojego życia alkoholu, który był dla niego czynnikiem kryminogennym oraz obecną stabilizację zawodową i mieszkaniową (opisaną w ustaleniach faktycznych), zaś z drugiej strony - cele karania, Sąd uznał, że jedynie poprzez karę ograniczenia wolności z rygorem pracy, M. C. doświadczy realnej represji i przekona się o nieopłacalności pozyskiwania środków pieniężnych w inny sposób niż poprzez uczciwą pracę.

W ocenie Sądu, kara 1 (jednego) roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym, będzie adekwatną reakcją karną, uwzględniającą wartość skradzionego roweru oraz pozwalającą na osiągnięcie wobec M. C. wszystkich celów karania i czyniącą zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

W toku postępowania sądowego M. C. korzystał z pomocy wyznaczonego mu z urzędu obrońcy. Dlatego w wyroku Sąd orzekł o wynagrodzeniu dla adw. J. M. (2). Określając wysokość tego wynagrodzenia na kwotę 723,24 (siedemset dwadzieścia trzy złote i 24/100) zł, Sąd zastosował regulacje przewidziane w §4 ust. 1 i §17 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu i należny podatek VAT.

Ponadto w wyroku Sąd obciążył oskarżonego częścią przypadających na niego kosztów sądowych. Na zasądzoną kwotę 250,- (dwieście pięćdziesiąt) zł złożyły się:

-

wydatki poniesione w toku postępowania przygotowawczego – 50,- zł,

-

opłata od wymierzonej kary – 180,- zł oraz

-

ryczałt za doręczenia pism i wezwań sądowych – 20,- zł.

Sąd zwolnił natomiast M. C. od uiszczenia tych należności, które powstały z przyczyn od niego niezależnych, jak np. wynagrodzenia dla biegłych i obrońcy z urzędu, mając na uwadze jego niewielkie dochody i obciążenia alimentacyjne.

Z tych wszystkich względów Sąd orzekł jak w wyroku.