Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Łowiczu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2018 r.

Sąd Rejonowy w Łowiczu w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący SSR – Małgorzata Szubert-Fiałkowska

Protokolant – Anna Chęcińska

w obecności Prokuratora –

po rozpoznaniu dnia 14.05.2018 r.

sprawy :

Ł. P.

ur. (...) w Ł.

syna A. i J. z d. B.

oskarżonego o to, że: w dniu 01 czerwca 2017 r. w Ł., woj. (...) pod pozorem zadzwonienia wziął od małoletniej N. K. w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 600 zł czym działał na szkodę A. K. matki w/w małoletniej

tj. o czyn z art. 278 §1 kk

o r z e k a :

I.  Oskarżonego Ł. P. uznaje za winnego dokonania zarzucanego mu czynu i za to z mocy art. 278 §1 kk skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności.

II.  Z mocy art. 34 §1 a pkt 1 kk oraz art. 35 §1 kk zobowiązuje oskarżonego do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 25 (dwudziestu pięciu) godzin w stosunku miesięcznym.

III.  Ustala, że koszty sądowe w niniejszej sprawie ponosi w całości Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 313/17

UZASADNIENIE

W dniu 01 czerwca 2017 r. w godzinach popołudniowych oskarżony Ł. P. spotkał się z 14 letnią N. K. (wcześniej spotkali się w lutym 2017 r.) na osiedlu (...) w Ł.. Widział u niej telefon komórkowy marki S. i postanowił go ukraść.

(k. 83, k. 3, k. 53 verte – zeznania A. K.,

k. 30 – wyjaśnienia oskarżonego).

Ł. P. w czasie rozmowy z N. stwierdził, że musi zadzwonić do mamy i poprosił ją o telefon. Dziewczynka zgodziła się i podała mu użytkowanego (...) Telefon ten był formalną własnością matki w/w małoletniej – A. K., został zakupiony w 2016 r. jako nowy. Jego wartość na dzień 01 czerwca 2017 r. oszacowana została na kwotę ok. 600,- zł. Ł. P. sprzedał go zaraz po dokonaniu kradzieży, napotkanemu przypadkowo chłopakowi za kwotę 100,- zł.

(k. 83, k. 3, k. 53 verte - zeznania A. K.,

k. 6-7, k. 9-13 – kserokopie dokumentów od telefonu,

k. 30 – wyjaśnienia oskarżonego).

Tego samego dnia małoletnia spotkała się z matką, która pracuje w Ł. i opowiedziała jej o zdarzeniu. A. K. złożyła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. W czasie pobytu w KPP w Ł., użytkowniczka telefonu, która znała oskarżonego z imienia, pseudonimu i widziała go 01.06.2017 r. nie pierwszy raz, po okazaniu jej materiału fotograficznego, rozpoznała Ł. P. jako sprawcę kradzieży.

(k. 83, k. 53 verte – zeznania A. P.).

Kilka dni po zdarzeniu Ł. P. chciał skontaktować się z pokrzywdzoną i „ się dogadać” (k. 83), ale A. K. nie zainteresowana aby z nim rozmawiać.

(k. 83 – zeznania A. K.).

Pod koniec lipca 2017 r. z N. K. skontaktował się chłopak, który poinformował małoletnią, że dysponuje jej telefonem i umówił się z nią na spotkanie, w czasie którego oddał jej komórkę. Odzyskany telefon był trochę porysowany i nie miał karty SIM, jednak był sprawny i małoletnia użytkuje go do dnia dzisiejszego.

(k. 83, k. 53 verte – zeznania A. K.).

Oskarżony Ł. P. na chwilę przypisanego mu czynu miał niespełna 18 lat. Był bezdzietnym kawalerem, zamieszkiwał wraz z rodzicami i licznym rodzeństwem. Swoją edukację zakończył na etapie gimnazjum. Podejmował prace o charakterze dorywczym, najczęściej fizyczne u okolicznych rolników. Rodzina oskarżonego znajduje się w trudnej sytuacji rodzinnej.

(k. 82 verte – dane osobopoznawcze,

k. 43 - 44 – wywiad środowiskowy,

k. 78 – stwierdzenie tożsamości).

Oskarżony Ł. P. nie zdradza objawów choroby psychicznej, ani cech upośledzenia umysłowego. Jest uzależniony od środków psychoaktywnych, poza tym występują u niego zaburzenia osobowości. Powyższe okoliczności nie ograniczały jego poczytalności w chwili czynu – miał on zachowane zdolności do rozumienia podejmowanego działania, jak i możność pokierowania swoim postępowaniem. Ł. P. dotychczas nie miał konfliktów z prawem.

(k. 71 - opinia sądowo psychiatryczna,

k. 23 – dane o niekaralności).

Oskarżony Ł. P. przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu (k. 30).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody oraz pozostały materiał zgromadzony w sprawie.

Sąd zważył co następuje:

W świetle zgromadzonych w sprawie dowodów wina Ł. P. nie budzi żadnych wątpliwości.

Sam oskarżony Ł. P. przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu (k. 30). W swoich wyjaśnieniach opisał zdarzenie w sposób pełny – począwszy od powstania u niego zamysłu kradzieży, poprzez jego realizację, a skończywszy na sprzedaży skradzionego telefonu. Wyjaśnienia Ł. P. były przekonujące i zgodne z zeznaniami świadka. Sąd nie miał podstaw aby kwestionować wiarygodność tego dowodu.

W pełni wartościowym dla Sądu dowodem były zeznania A. K. (k. 83, k. 3, k. 53 verte). Świadek podała do protokołu opis zdarzenia zasłyszany od małoletniej córki. Wskazała w jaki sposób ustalono sprawcę kradzieży telefonu oraz okoliczności późniejszego odzyskania komórki. A. K. rozsądnie oszacowała wartość telefonu Samsung J-1.

Walory dowodowe zeznań A. K. pozwoliły na ich wykorzystanie do ustaleń faktycznych.

W pełni fachowym i rzetelnym dowodem była opinia sądowo-psychiatryczna dotycząca Ł. P.. Biegli w sposób jednoznaczny ustalili, że oskarżony w chwili czynu miał zachowane zdolności do rozumienia podejmowanego działania, jak i możność pokierowania swoim postępowaniem. Stwierdzone u niego zaburzenia osobowości i uzależnienie od środków psychoaktywnych, nie ograniczały jego poczytalności.

Walor autentyczności miały dla Sądu także pozostałe dokumenty zgromadzone w sprawie, prawidłowo utworzone na potrzeby niniejszego postępowania tj. kserokopie parametrów telefonu, protokół oględzin, przeszukania, jak również dotyczące jego sytuacji prawnej tj. karta karna i wywiad środowiskowy.

Kwalifikacja prawna czynu.

Art. 278 §1 kk stanowi o odpowiedzialności tego kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą. Ł. P. zabrał telefon komórkowy marki S. (...), stanowiący własność A. K., a użytkowany przez jej małoletnią córkę N..

Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, ukierunkowanym na przywłaszczenie telefonu o wartości ok. 600,- zł. Ł. P. sam przyznał, że zamysł zaboru powstał u niego, jak zobaczył komórkę użytkowaną przez N. K.. Po okłamaniu małoletniej, że chce zadzwonić, zabrał jej telefon i natychmiast z nim uciekł.

Powyżej opisane zachowanie Ł. P. wyczerpało znamiona występku z art. 278 §1 kk.

Rozstrzygając o karze

Mając na uwadze charakter sprawy, okoliczności podmiotowe oskarżonego (dotychczasowa niekaralność, młody wiek) oraz cechy jego osobowości (zaburzonej), Sąd uznał, że dla osiągnięcia wobec Ł. P. wszystkich celów karania, zwłaszcza zapobiegawczo-wychowawczych koniecznym jest doświadczenie go realnie odczuwalną represją. Oskarżony był 18 letnim sprawcą umyślnego występku i ustawodawca wyraźnie określił w art. 54 §1 kk, że przy wymiarze kary dla osoby młodocianej należy kierować się tym, aby sprawcę wychować.

Poza tym Sąd orzekający w niniejszej sprawie, stoi na stanowisku, że obowiązek pracy społecznie użytecznej jest odpowiedniejszy dla oskarżonego i bardziej pouczający, niż np. kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Za wymierzeniem łagodniejszej kary niż pozbawienie wolności przemawia także wartość skradzionego telefonu komórkowego, która nieznacznie przekraczała próg różnicujący tego rodzaju zachowania na wykroczenia i przestępstwa.

Z powyższych względów Sąd za właściwe uznał zastosowanie wobec Ł. P. art. 37 a kk i orzeczenie w oparciu o ten przepis kary ograniczenia wolności z rygorem pracy.

Za współmierną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, Sąd uznał karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności z rygorem dwudziestopięciogodzinnej pracy.

W ocenie Sądu, orzeczona represja w postaci pracy na rzecz społeczności, pozwoli na osiągnięcie wobec oskarżonego wszystkich swoich zadań, zwłaszcza wychowawczo-zapobiegawczych - będzie mobilizować go do właściwego trybu życia i skutecznie powstrzyma przed pokusą powtórzenia podobnych bezprawności. Właściwie także oddziaływać będzie w zakresie prewencji ogólnej.

Z uwagi na sytuację materialną i rodzinną Ł. P., który nie ma stałego źródła i wraz z najbliższymi boryka się z dużymi problemami finansowymi, Sąd zadecydował o zwolnieniu oskarżonego z obowiązku uiszczania kosztów sądowych. Z góry można założyć, że wyegzekwowanie od Ł. P. należności z tego tytułu byłoby nierealne i zwiększyłoby poniesione już przez Skarb Państwa wydatki.

Z tych wszystkich względów Sąd orzekł jak w wyroku.